Compostela











David Taboada


De pequeño se medía sin metro, probando a llegarle a las teclas del piano. Casi licenciado en derecho, casi licenciado en piano, multinstrumentista y aprendiz de humorista. Bebedor de muchos estilos (rock, rumba, canción de autor, crooner, latina, funky, folk...), lleva dos maquetas ("Mi apuesta" y "Rock'n'rumba") de mala y regular calidad de sonido respectivamente, y mantiene una web en la que, además, hace críticas musicales cada semana.En el escenario David Taboada se vacía en una amalgama de canciones que van desde el puro rock hasta la poesía de los cantautores, pasando obligatoriamente por la pura fiesta; además de sus propias canciones, claro. Dice que no cobra si la gente no acaba cantando con él (no se sabemos si es verdad, porque nunca se ha dado el caso).Además ha actuado varias veces como humorista y como monologuista.En las maquetas junta inexplicablemente estos estilos, aunque de momento, siempre limitado por la logística. Sus proyectos inmediatos son finalizar la carrera y grabar una demo en la que poder desarrollar al fin esa extraña mezcla de ritmos que golpean su cabeza, pero esta vez con un sonido de banda al viejo estilo (incluyendo por fin su verdadero instrumento: el piano).En la web www.davidtaboada.es.mw podréis ver sus noticias, vídeos, fotos, letras, el resumen de todos sus conciertos, la crítica semanal y un foro muy curioso (y bastante activo). Además, podréis escuchar la segunda maqueta ("Rock'n'rumba") enterita, aunque él no esté orgulloso.. . aún. Nunca lo estará.Se recomienda además, no dejarle beber después de medianoche, no presentarle a tu hermana, ni dejarle una guitarra cerca si lo que quieres es dormir. Y menos las tres cosas a la vez.

Juanita
Un caderno coas tapas semirrotas, con mil ideas, con mil acordes, con mensaxes indescifrables para o resto dos mortais. Un cinceiro cheo de cabichas, tres chisqueiros nadando no cuarto. Unha botella a medias de Coca-cola. Mil folios polo chan. Toallas, camisetas e calzóns nunha montaña que habita no armario por outro lado case baleiro; xa case non queda roupa limpa, case non queda roupa da que planchou mamá. Un colchón tirado no medio que recorda os suores de sexo de onte.
Juanita e el. Solos, non queren a ninguén máis, non fai falla ninguén máis, a presenza de calquera outro ser só molestaría. Ten unha cita con ela, fórao deixando pasar. Abandonáraa por outras e hoxe non puido resistirse máis. Deséxaa, necesita tocala, ten mono das súas curvas, do seu tacto, do aire correndo entre os seus dentes... Falalle sen palabras para dicirlle cánto a botou de menos. Estremécese cando o seu corpo frío chega ás súas mans. Ela tamén parece dicilo: "boteite de menos". Ela, que parece inerte, un obxecto, cobra vida nas súas mans. Parece triste ao principio , pero sabe que a saberá facer rir, que pode facer aflorar toda a alegría que lle queiran dar as súas mans.
Así é o seu universo. Así nacen as súas cancións. Entre acorde e acorde, nace unha nova idea. Búscaos, acaríciaos, acaricia tamén a Juanita. Juanita espérao paciente, non ten présa, sabe que vai chegar. Non é celosa, non lle reprocha as caricias a outras, é fiel. El cre a miúdo que é a sua mellor amante, prefire as súas cordas a moitos peitos. Prefire o tacto frío da madeira vernizada a moitas mañás acompañado. Porque Juanita lle dá todo sen pedirlle máis que uns cantos axustes para soar ben. Querería atopar unha muller como Juanita, que cun toque acertado de cordas lle provocase tanto pracer como un bo acorde.

Iniciando


Blog Archive

Páginas

Páginas vistas en total

Entradas populares

Datos personales

Blogger templates

Buscar